Just Friend แค่เพื่อน (ซะที่ไหนล่ะ)

ข้อมูลเบื้องต้น

Just friend (บทนำ) 

เด็กสองคนเดินจูงมือไปที่ต้นไม้ใหญ่ที่สวนหลังบ้าน ไซออน นั่งลงพร้อมกับฉุดตัวของ แอล ลงมาด้วย ทั้งสองคนมองหน้ากันนิ่งๆด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสาของเด็กเจ็ดขวบ เพราะความเด็กไร้เดียงสาของพวกเขาทำให้พ่อแม่เห็นว่าเป็นความน่ารักของเด็ก

'เอล...'

'อะไรอ๋อ?...'

'โตขึ้นไปเรามาแต่งงานกันนะ'

ไซออนหน้าแดงกับคำพูดของตัวเอง แต่ก็จ้องเอาคำตอบจากแอล

'แต่งงาน? มันเป็นยังไง'

เด็กหญิงถามด้วยดวงตาเป็นประกาย

'ก็ อยู่ด้วยกัน ตลอดไปไง'

'เอ๋?...'

'แอลไม่อยากอยู่กับฉันตลอดไปอย่างนั้นหรอ'

พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆแล้วก็หันหน้าหนีอย่างผิดหวัง

'ฮิฮิ ได้สิ แอลอยากจะอยู่กับไซออนตลอดไปเลย'

'จริงนะ...'

'อือ เราแต่งงานกันก็ได้'

'ถ้าอย่างนั้น เอาไอ้นี้ไว้นะ ถ้าโตเมื่อไหร่จะไปเอาคืน'

ก้มลงไปล้วงหาต่างหูรูปหกเหลี่ยมอันเล็กๆที่เก็บไว้ในกระเป๋า แล้วก็ใส่ให้แอล

'อือ...'

พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

'อีกอันก็เก็บไว้ที่ฉัน สัญญานะ'

'สัญญา'

ทั้งสองมองหน้ากันแล้วก็เอาหน้าผากชนกันใต้ต้นไม้ หัวใจดวงเล็กๆที่กำลังพองโตของไซออนแสดงออกมาทางสีหน้า ทำให้แอลยิ้มตามไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้

 

 

 

 

 

เนื้อเรื่อง

ตอนที่ 1 รู้อยู่แล้ว

หมับ

"ตื่นสายอีกแล้วนะแอล"
"โอย ไม่ต้องมาขยี้หัวเลยไซออน ก็มาปลุกช้าอ่ะ"

แอลที่ถูกเพื่อนกอดคอลากออกจากห้องนอนเริ่มหัวเสีย ทั้งๆที่เป็นความผิดของตัวเองที่ตื่นสาย แต่ดันโทษเพื่อนบ้านที่เข้ามาปลุกว่าปลุกช้าซะนี้ ไซออนขยี้หัวของแอลเล่นอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปที่ร.ร.

อย่ามากอดคอแบบนี้จะได้รึเปล่า ฉันหวั่นไหวนะจะบอกให้

"โอยๆ กอดคอกันมาอีกแล้ว เมื่อไหร่จะเป็นแฟนกันซะทีเนี่ยสองคนเนี่ย"

"บ้า แฟนอะไร? เพื่อนกัน"

แอลกัดฟันตอบเพื่อนแล้วก็เหล่ตามองไซออน

ก็แค่เพื่อน

"อือ เพื่อนกัน"

หมับ

ไซออนกอดคอแอลอีกครั้งแล้วก็ลากไปที่โต๊ะเรียน ทั้งสองคนนั่งติดกัน เรียกได้ว่า ตัวติดกันเกือบจะตลอดเวลาเลยก็ว่าได้

เพื่อน นั้นสิ เราเป็นเพื่อนกันนี่น่า ไซออน ไม่ได้คิดอะไรกับเราเกินกว่าเพื่อนเลยสักนิด

พักเที่ยง

แอลกลับมาจากห้องสมุด ก็เห็นไซออนนอนหลับอยู่บนโต๊ะของตัวเอง แอลเดินเข้ามาเงียบๆ เพื่อนในห้องกลับไม่อยู่เลยสักคน เป็นโอกาศดีที่แอลจะได้เห็นหน้าของไซออนชัดๆ เวลาที่ไซออนหลับหาได้ยากนัก

หล่อจังเลย...ฉันอยากจะจูบนายจริงๆ

แอลปัดผมที่ปรกหน้าให้ไซออนแล้วก็นั่งจ้องหน้าเขาอยู่อย่างนั้น ก่อนที่หัวใจจะเต้นไม่เป็นจังหวะ มันรั่วขึ้น เร็วขึ้น แล้วก็เต้นดังขึ้น อาจจะดังเกินไป จนทำให้คนที่หลับอยู่รู้ตัว

"แอล...มาแล้วหรอ? ไปกินข้าวกันเถอะ"

"นี่นาย มารอกินข้าวกับฉันหรอ? ก็ไหน วันนี้บอกจะไปกับเพื่อนไง"

"ก็เพื่อนมันไม่มา ฉันก็เลยมารอเธอเนี่ย"

"แต่ว่าฉัน..."

กินไปแล้ว

"อ่า ไม่เป็นไร งั้นฉัน..."

หมับ

แอลจับมือของไซออนไว้แล้วก็ลุกขึ้นตาม

"ฉันไปด้วยก็ได้ เนอะ"

"ต้องอย่างนี้สิ"

หมับ

ไซออนกอดคอแอลออกจากห้องเรียนแล้วก็ตรงไปโรงอาหาร

ฉันอยากจะให้เป็นแบบนี้ตลอดไปเลย ฉันน่ะ คิดว่า ฉัน..ไม่อยากจะเป็นเพื่อนกับนายแล้วล่ะ

ถึงแอลจะคิดแบบนั้น แต่ก็ไม่อาจบอกไซออนได้ เพราะกลัวว่าไซออนจะรับไม่ได้แล้วก็เปลี่ยนไป เธออาจจะต้องเสียใจ เป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว ได้ใกล้ชิด ได้พูดคุย ได้อยู่ใกล้แบบนี้ก็มีความสุขแล้ว

"ขอโทษนะค่ะ"

ระหว่างทางที่ทั้งสองคนเดินไปที่โรงอาหารก็มีเด็กกลุ่มนึงเดินเข้ามา

"มีอะไรหรอค่ะ"

แอลถามอย่างสงสัย แต่สายตาที่เด็กพวกนี้มองไซออนก็เป็นคำตอบดีอยู่แล้ว ว่าจะมาทำอะไร เด็กคนนึงก็ยื่นซองกระดาษสีชมพูออกมาจากข้างหลัง แล้วก็ยื่นให้ไซออน

"ให้พี่หรอ?"

"คะ ค่ะ"

เด็กคนนั้นพยักหน้ารับ แล้วก็เขินใหญ่ ไซออนก็ชี้หน้าตัวเองพร้อมกับเกาแก้มแก้เขิน รับมาอย่างสุภาพ

"อย่าลืมตอบด้วยนะค่ะ"

แล้วเด็กคนนั้นก็เดินหายไปกับฝูงเพื่อนๆ

"หึๆ น่ารักดีว่ะแอล"

ไซออนว่าก่อนจะชูจดหมายรักที่เป็นวิธีบอกรักเก่ากึกให้แอลดู แอลพยักหน้ารับแล้วก็มองออกไปไกลสุดลูกหูลูกตา

"เด็กคนนั้นก็น่ารักดีนะ นายจะคบรึเปล่า?"

"...อือออ"

ไซออนลากเสียงยาวแล้วก็พับกระดาษคืนใส่ซองหลังจากเขียนอะไรใส่ลงไปแล้ว
"ไม่หรอก น้องเขาเด็กเกินไป ยังไม่พร้อมที่จะ อะจึ๋ยๆหรอก"

"อะไรย่ะ ไอ้อะจึ๋ยๆเนี่ย"

ตาบ้าลามก

แอลตีไปที่แขนของไซออนอย่างแรงเพราะว่าเขินแล้วก็อายกับคำพูดแทนคนพูด

"เอ้า คิดมากไปได้ หมายถึงจูบต่างหาก มว๊ะ"

ไซออนทำปากจู๋ก่อนจะเอาจดหมายไปคืนที่ห้องของเด็กคนนั้น ทั้งสองคนยืนรอให้เด็กคนนั้นอ่านก่อน

ฉันมาทำไมว่ะเนี่ย

"ค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ ที่บอกเรื่องนั้น"

"พี่ไปนะ"

"ค่ะ"

เด็กคนนั้นส่งสายตาเศร้าๆไปให้เจ้าของลายมือไก่เขี่ยนั้นแล้วก็เดินกลับเข้าห้อง แอลก็เริ่มอยากรู้ว่าไซออนเขียนอะไรลงไปในจดหมาย

"ไซออน..."

"อะไร"

"นาย เขียนอะไรลงไปในนั้นหรอ?"

"จะอยากรู้ไปทำไม"

"เอ้า ก็...แค่อยากรู้ บอกมาสิ"

"อยากรู้จริงอ่ะ"

ไซออนเอียงคอถามแอล แอลก็พยักหน้ารับหงึกๆ

"เธอก็เอาจดหมายรักมาให้ฉันสิ ฉันจะเขียนให้แบบนั้นเลยล่ะ"

ไซออนยิ้มระรื่นให้แอลก่อนจะทำหน้าเจ็บปวดอย่างกับปวดอึ ก็แอลหยิกแขนเขายิกๆอยู่ตรงท้องของเขา
"โอย เบาๆ เจ็บ"

"อย่ามาพูดอะไรแบบนี้อีกนะตาบ้า...- -"

"ฮ่าฮ่า"

ถ้าฉันทำจริงๆ นายจะว่ายังไง?

แอลได้แต่ส่งเสียงถามตัวเองแล้วก็เดินตามหลังเพื่อนคนสำคัญของตัวเองไปเงียบๆ ถึงแอลจะรักไซออน แต่ก็อยากที่จะพูดออกไป แล้วก็ให้ใครรู้ไม่ได้ด้วย ถือได้ว่า เป็นความลับที่สำคัญเกี่ยวพันธ์กับความเป็นเพื่อนของไซออนและแอลและแอลก็รู้อยู่แล้ว ว่ามันคงจะเป็นไปไม่ได้ สักวัน ไซออนก็คงจะมีแฟน แอลก็เป็นแค่เพื่อนข้างบ้านคนนึงเท่านั้น

 

 

 

 

ตอนที่ 2 จูบ

"รบกวนด้วยคร้าบ"

"จร้า แอลยังไม่ตื่นเลย เคลียร์กันเอาเองนะ แม่ไปทำงานก่อนล่ะ"

"คร้าบ"

ไซออนเข้าออกบ้านของแอลบ่อยจนแม่ของแอลไม่คิดจะหวงลูกสาว แอลกับไซออนก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ เล่นด้วยกันตลอดไม่ว่าจะเรียนที่ไหน ก็บ้านอยู่ใกล้กัน สุดท้ายก็มาเรียนม.ปลายด้วยกัน แล้วก็ยังได้เรียนห้องเดียวกันอีกต่างหาก

"ยังไม่ตื่นอีก แอล แอล"

ไซออนเขย่าตัวแอลที่นอนหมกอยู่ใต้ผ้าห่มบนเตียงสีชมพูลายทาง

"แอล...ไม่ยอมตื่นอีก"

ไซออนเริ่มอ่อนแรง แล้วก็เลิกปลุกแอล

จะขี้เซ้าไปไหนเนี่ย? ว่าจะมาเล่นด้วยซะหน่อย ไม่ตื่นแบบนี้จะเล่นด้วยยังไงล่ะ? รอหน่อยก็แล้วกัน ถ้าปลุกแล้วจะอารมณ์เสียใส่อีก

ไซออนนั่งลงข้างๆเตียงของแอลแล้วก็นั่งรอแอลตื่น แต่นั่งไปนั่งมาเขาก็รู้สึกง่วงขึ้นมาก็เลยล้มตัวลงนอนข้างๆแอลและหลับไปในที่สุด

---- ยี่สิบนาทีผ่านไป

แอลลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันหยุดอย่างอารมณ์ดีแต่แล้วก็ต้องตกใจจนกลิ้งตกเตียง เมื่อเห็นไซออนนอนหลับอยู่บนเตียงของตัวเอง

มาได้ไงเนี่ย? แล้ว เกิดอะไรขึ้นล่ะ?

แอลได้แต่ตั้งคำถามในใจแล้วก็หน้าแดง สภาพตัวเองก็ไม่ได้เปลี่ยนไปหรือแปลกไปกว่าเช้าวันอื่นๆ แล้วนี้ก็เป็นเวลาตื่นนอนปกติของแอล

คงจะมาได้ไม่นาน กรี๊ดดด ตื่นแล้วๆ

"หืม แอล ตื่นแล้วอ๋อ?"

ไซออนนอนลุกขึ้นมาแล้วก็ขยี้ตาอย่างโงนเงนแล้วก็เอ่ยปากถามแอลที่ยืนนิ่งอยู่ข้างเตียง

"เอ่อ อือ นาย มาตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ?"

"ก็สักพัก ห้าว เตียงเธอนอนสบายดีเนอะ คราวหลังฉันจะมาค้างบ้านเธอบ้างดีกว่า"

-////- พะ พูดอะไรย่ะ?

แอลหน้าแดงแล้วก็ปลีกตัวเข้าห้องน้ำ หลังจากที่ไซออนทำท่าไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่บนเตียงของแอล

"เกือบไปแล้วไหมเนี่ย?"

แอลยืนพิงประตูห้องน้ำ มือเรียวกุมหน้าอกข้างซ้ายแล้วก็พึมพัมกับหัวใจตัวเอง หน้าสีแดงระเรื่อของตัวเองทำให้รู้ว่ายังอ่อนหัด แอลทำกิจวัตรประจำวันของตัวเองแล้วก็ออกมาหาไซออนที่นั่งเล่นอยู่กับตุ๊กตาในห้องของแอลอย่างกับว่าเป็นห้องของตัวเอง เพราะความเคยชินของไซออน ถึงแอลจะไล่ยังไงไซออนก็ไม่เคยฟังเลยสักครั้ง

"มาทำไมเนี่ย?"

"เอ้า ก็มาหาเฉยๆไม่ได้รึไง?"

"มันก็ได้..."

แต่อย่านอนเตียงเดียวกับฉันจะได้ไหม?

แอลตะโกนในใจแล้วก็นั่งลงข้างหลังไซออนที่เล่นกับตุ๊กตาหมาน้อยตัวโปรดของแอล

"โตป่านนี้แล้วยังจะเล่นตุ๊กตาอีกหรอ?"

"ก็มันน่ารักนี่น่า เนอะ"

ไซออนพยักหน้าถามตุ๊กตาแล้วก็เอามันมากอด พร้อมกับดึงออกมาจูบปากอีกที แอลก็หน้าแดงขึ้นมาเพราะว่าตุ๊กตาตัวนั้นแอลทั้งกอด ทั้งหอม แล้วพอคิดว่าแอลก็เคยจูบตุ๊กตา มันเป็นที่เดียวกัน จะเรียกว่าจูบทางอ้อมได้รึเปล่าก็หน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง แอลสบัดหัวแรงๆไล่ความคิดไม่ดีออกไป แล้วก็ดึงไซออนออกมาจากห้องนอนโดยใช้เหตุผลว่า หิวข้าว

"เธอทำกับข้าวไม่เป็นซะหน่อย"

"เพราะงั้นนายก็ต้องไปทำให้ยังไงเล่า"

ไซออนส่ายหน้าน้อยๆแต่ก็อมยิ้มกับเพื่อนไม่เอาไหนของตัวเอง แต่ไซออนก็ชอบทำอาหารให้แอลทาน เพราะเวลาที่แอลชมว่าอาหารของเขาอร่อยมันทำให้เขารู้สึกอิ่มใจและดีใจมากกว่าคำชมจากปากคนอื่น

"อ้า อร่อยจังเลย นายเนี่ยฝีมือไม่ตกเลยนะไซออน อย่างนี้ฉันให้นายเป็นพ่อครัวประจำตัวฉันเลย ง่ำๆ"

แอลพูดไปกินไปโดยไม่ได้คิดอะไร แต่ไซออนกลับรู้สึกแปลกๆขึ้นมาที่หน้าอก ไซออนกุมหน้าผากตัวเองแล้วก็หัวเราะออกมา

"พ่อครัวประจำตัวหรอ? ค่าตัวฉันคิดแพงนะจะบอกให้"

นายพูดอย่างกับจะมาเป็นสามีให้ฉันอย่างนั้นแหละ กรี๊ดดด คิดอะไรอกุศลอีกแล้วฉัน

"เท่าไหร่ล่ะ ฉันจะจ่ายเอง"

ไซออนก้มหน้าคิดแล้วก็ปิ๊งขึ้นมา กอดอกมองหน้าแอล แล้วก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ แอลก็เริ่มกลัวขึ้นมายกจานข้าวถอยห่างออกมาจากโต๊ะ

"อะไร? หน้าฉันมีอะไรเปื้อนอยู่รึไง?"

"ไม่ใช่ ฉันกำลังบอกค่าตัวฉันต่างหากเล่า"

ไซออนยักคิ้วให้แอลอีกครั้ง มันทำให้แอลหัวใจกระตุกวูบไปแวบนึง แต่เพราะประโยคถัดมาของไซออนทำให้แอลรู้สึกเซ็งขึ้นมา

"เธอต้องทำการบ้านให้ฉันอย่างน้อยหนึ่งวิชาต่อวัน"
"..."

ด้วยเหตุนี้ ก็เลยกลับขึ้นมาบนห้องของแอลอีกครั้ง แอลนั่งเขียนการบ้านให้เพื่อนสุดหล่ออยู่บนโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กขณะเดียวกันก็มีไซออนนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง แอลกลับไม่รู้สึกรำคาญเลยสักนิด

"แอล เสร็จยัง"

"ยัง"

----

"แอล เสร็จยัง"

"ยัง"

-----

"แอล..."

"ไซออน อย่ากวนได้ไหม? ฉันกำลังทำการบ้านให้นายอยู่นะ เล่นมาเรียกทุกๆสามนาทีแบบนี้เมื่อไหร่มันจะเสร็จเล่า รอหน่อยสิ"
"..."

ไซออนเงียบไปเมื่อแอลหันมาแวดๆใส่ แอลเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา แต่ไซออนกลับอมยิ้มแล้วก็ย่องเข้าไปนั่งข้างหลังแอล แล้วก็สกิดหัวไหล่แอลอีกครั้ง แอลสบัดหัวไหล่แล้วก็ทำเป็นไม่สนใจ มันยิ่งทำให้ไซออนอยากจะแกล้งขึ้นมา

สะกิด

"นี่ไซ..."

"..."

ริมฝีปากสีชมพูของแอลแตะกับริมฝีปากของไซออนเบาๆหลังจากที่แอลหมุนตัวกลับมาหาไซออนที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้อย่างไม่ได้ตั้งใจ ทั้งสองคนมองหน้ากันนิ่งแล้วก็ผละออกห่างจากกันอย่างกับแม่เหล็กคนละขั้วแล้วความเงียบก็เข้าปกคลุมเขาทั้งคู่

กรี๊ดดดด เมื่อกี้...ปากฉัน แตะกับปากของไซออน

แอลยกมือขึ้นมาแตะปากของตัวเองเบาๆ แก้มทั้งสองข้างร้อนผ่าวอย่างกับเพิ่งออกมาจากซาวหน้า ไซออนก็นั่งเงียบแล้วก็แตะปากตัวเอง

"เฮ้ยแอล เมื่อกี้ โดนป่าวว่ะ?"

"...มะ ไม่โดนมั้ง"

"ทำไมฉันรู้สึกว่ะ"

"..."

แอลที่พยายามจะกลบเกลื่อนแต่ไซออนก็ทำเสียเรื่องซะนี้

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

"จูบแรกฉัน"

ไซออนก็พูดขึ้นมา แอลก็เลยเงียบไป แล้วก็อ้าปากพูด

"ฉันด้วย"

"ฮ่าฮ่า"

แต่แล้วไซออนก็หัวเราะออกมาเสียงดังลั่น แอลก็เลยหันหลังกลับไปมอง

"อะไรของนาย?"

"เปล่า"

"ไซออน นายขำอะไร?"

แอลขยับเข้าไปใกล้ต้องการคำตอบจากไซออน แต่แล้วไซออนก็ขยับเข้ามาหาแอล

"ก็ เธอจะต้องรับผิดชอบที่มาขโมยจูบแรกฉันไป"

นายก็เอาหน้ามาอยู่ใกล้ๆฉันทำไมเล่า แถมยังแกล้งฉันอีกต่างหาก

"นายก็ขโมยจูบแรกฉันไปเหมือนกันนั้นแหละ"

"ไม่รู้ล่ะ เธอนั้นแหละผิดที่หันมาไม่ยอมบอก"

"นายนั้นแหละที่เอาแต่แกล้งฉัน จนฉันต้องหันมาน่ะ"

"แต่เธอเป็นคนหันมาจูบฉันนะ"

"แต่นาย..."

เถียงไม่ออก

แอลเงียบไปแล้วก็ลุกขึ้นยืน

"อะไรของเธอ เถียงไม่ออกล่ะสิ รู้แล้วใช่ไหม ว่าเธอนะ ผิดเต็มๆ"

"ยังไงล่ะ?"

"เฮ?..."
"ที่ว่าจะให้รับผิดชอบ ยังไงล่ะ?"

ไซออนลุกขึ้นตามแอล ส่วนสูงที่ต่างกันของแอลกับไซออนดูแล้วช่างเหมาะกันอย่างไม่น่าเชื่อ ไซออนครุ่นคิดสักครู่ ก่อนจะก้มลงไปหยิบตุ๊กตาหมาขึ้นมา

"ฉันขอเจ้าตัวนี้ก็แล้วกัน"

"เอ๊ะ?"

แค่นี้หรอ?

แอลเอียงคอมองไซออนก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ

"งั้น ฉันกลับก่อนล่ะ กลับกันเถอะ เนอะๆ"

ไซออนคุยกับตุ๊กตาที่อยู่ในมือแล้วก็เดินหายออกไปจากห้อง

"???"

แอลทรุดตัวลงอย่างอ่อนแรง แล้วก็แตะที่ปากตัวเองอีกครั้งแล้วก็มุดหน้าลงกับเตียง

กรี๊ดดดด นี่ฉัน จูบกับไซออน กรี๊ดดดดด

 

 

 

 

ตอนที่ 3 ฉันอยู่ในฐานะอะไร?

"ฮันแน่ มาร.ร.ด้วยกันทุกวัน บ้านก็อยู่ใกล้กัน เรียนก็เรียนห้องเดียวกัน แถมยังสนิทกันซะขนาดนี้ แน่ใจนะว่าเป็นเพื่อนกัน"

เพื่อนสาวในห้องของไซออนกับแอลถามขึ้น เป็นเรื่องปกติของพวกเขาที่จะได้ยินเรื่องพวกนี้ วันนี้แอลไม่ได้ปฏิเสธได้แต่ทำตาลอกแล่กไปมาเพราะจูบเมื่อวาน

"...อ๊ะ...ทำไมวันนีไม่ปฏิเสธ หรือว่าเปลี่ยนสถานะไปแล้ว"
"เฮ๊ย จะบ้าหรอว่ะ เพื่อนกัน"

หมับ

ไซออนกอดคอของแอลแล้วก็ลากไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง แอลก็แค่พยักหน้าแล้วก็ยิ้มแหยๆให้เพื่อนคนอื่นๆที่รอลุ้นคู่นี้อยู่เท่านั้น

"แอล เป็นอะไรน่ะ ไม่สบายหรอ? วันนี้ดูไม่ค่อยสดใสเลย"

ไซออนถามแอลที่ถือไม้กวาดยืนนิ่งอยู่กลางห้องเรียน วันนี้เป็นเวรทำความสะอาดของแอลกับไซออน แล้วก็เพื่อนอีกสองสามคน พวกเขาก็แบ่งหน้าที่กันเรียบร้อย แต่ไซออนก็แอบแวะมาหาแอลก่อน เพราะเป็นห่วงแอล

"ไม่เป็นไร แค่...คิดอะไรนิดหน่อย"

"อ๊ะ...หรือว่า..."

ไซออนนึกบ้างอย่างออกขึ้นมาแล้วก็ชี้หน้าของแอล

หรือว่า เขาจะรู้แล้ว ว่าเรากำลังกังวลเรื่องจูบเมื่อวานอยู่

"เธอจะ คิดถึงเจ้าหมาตัวนั้นสินะ โอ้ อย่าร้องนะ ฉันจะพาไปเยี่ยมบ่อยๆ"

ไซออนกอดคอของแอลแล้วก็ลูบหัวเพื่อปลอบใจ แต่แอลก็หน้าเหวอไปสักพัก

นี่เจ้าหมอนี้ มันซื่อบื้อเกินไปรึเปล่า? ฉันกำลังกังวลเรื่องจูบเฟ้ย

"ปล่อยโวย"

"อ๊ะ ก็มันเป็นค่าตัวของฉันนะ ที่เธอ...ขโมยจะ...อุ๊บ"

"อย่าพูดนะ"

แอลทิ้งไม่กวาดแล้วก็คว้าคอของไซออนก่อนจะปิดปากเขาไว้ก่อนที่ไซออนจะพูดเรื่องที่แอลไม่อยากจะนึกถึงขึ้นมา

"อื้อออ อ๋อยอ้านนนอา อันไอ้อูดเอ้า"--นี้ ปล่อยฉันนะ ฉันไม่พูดเล่า

"แน่ใจนะ"--ฟังรู้เรื่องอีก

"อือ"

ไซออนพยักหน้ารับ แอลเห็นอย่างนั้นก็ปล่อยไซออนให้เป็นอิสระ ไซออนนึกสนุกแล้วก็เดินออกห่างจากแอล

ดูหน้ายัยนี้แล้วตลกชะมัด อย่างนี้ต้องแกล้งซะหน่อยแล้ว

"เธอยัยโจรขโมยจูบบบบบ"

ไซออนตะโกนออกมาลั่นห้องเพียงแต่ในห้องมีแค่เขาสองคนเท่านั้น

"นี่ ไซออน หยุดนะ"

"ทำไม ทำไม ยัยโจรขโมยจูบ"

แอลหน้าแดงขึ้นมาแล้วก็อายสุดๆแล้วก็วิ่งไล่ตีไซออนด้วยไม้กวาด ไซออนก็หัวเราะแล้วก็ตะโกนไปลั่นห้อง

"หยุดเดี๋ยวนี้"

"รับไม่ได้หรอจ๊ะ ว่าเราจูบกันเมื่อวานนี้ มว๊ะ จุ๊บๆ"

"ไซออน..."

หมับ

ไซออนจับไม่กวาดแล้วก็ลากตัวแอลเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะพูดช้าๆชัดๆอีกครั้ง

"จะจูบอีกทีก็ได้นี่น่า ใช่ไหม..."

ใบหน้าของทั้งคู่ไม่ได้ห่างกันมาก รับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่รดหน้าของทั้งคู่ เสียงหอบเล็กๆของแอลทำให้ไซออนพูดไม่ออก

จริงสิ เมื่อวาน ปากของฉัน ได้สัมผัสกับปากเล็กนั้นด้วย

ไซออนคิดแล้วก็กำลังจะโน้มหน้าเข้าไปหาแอล แอลก็ได้แต่มองอย่างงงๆคิดแค่ว่าไซออนคงจะแกล้งเล่นเหมือนทุกที
เอี๊ยด

"อ๊ะ ขอโทษที..."

"กรี๊ดดดด ทำอะไรกันอยู่อ่ะ?"

เพื่อนของแอลเข้ามาพอดี ทำให้พวกเขาเห็นฉากเด็ดที่ไซออนกับแอลอยู่ในสภาพตัวติดกันปากจะชนกันหรือเรียกอีกอย่างว่า เกือบจูบ ทั้งสองคนหันไปมองเพื่อนแล้วก็มองตาปริบๆเมื่อรู้สึกตัวก็ผละออกจากกันทันที

"คือแบบ..."

"กรี๊ดดด ไม่ต้องๆ เดี๋ยวฉันเก็บของกลับเลยแล้วกัน ที่เหลือฝากด้วยนะ ไม่อยากจะเป็นก้าง"

ผู้หญิงเสียงนกหวีดเดินเข้าไปเก็บกระเป๋าโดยที่ไม่ฟังคำอธิบายทั้งๆที่เป็นคนถามแท้ๆ แล้วก็ลากเพื่อนอีกคนออกไปจากห้องเลย

"ไปก่อนนะ"

ปัง

หลังจากเสียงประตูปิดลงความเงียบก็เข้าปกคลุมทั้งสองคน

"งานเข้าแล้วไง"

"นั้นสิ...เพราะนายนั้นแหละ เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว"

แอลทิ้งไม้กวาดแล้วก็กลับไปที่โต๊ะของตัวเองเก็บข้าวของของตัวเองอย่างลวกๆ ไซออนรู้สึกหัวเสียขึ้นมาเมื่อรู้ว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดแล้วทำไมแอลจะต้องโกรธเขาด้วย

"ไม่เป็นไรหรอกน่า ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่น่า"

"ไม่ต้องย้ำมากได้ไหม"

รู้แล้วว่าเป็นแค่เพื่อน...มันเจ็บนะ

"เดี๋ยวแอล เป็นอะไรอีกเนี่ย"

ไซออนจับแขนของแอลไว้ก่อนที่แอลจะออกจากห้องไป

"อะไรล่ะ ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย..."

แอลสบัดมือของเขาออกแล้วก็เปิดประตู

"เพราะจูบนั้นใช่ไหม?"

แอลชะงักกับประโยคคำถามของไซออน มือที่จับประตูลดต่ำลงพร้อมกับหันหน้ากลับมาหาไซออน

"มันไม่เกี่ยวกันหรอก เรื่องนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ ฉันเข้าใจ แต่ว่าเมื่อกี้ นายแค่แกล้งขู่ฉัน หรือว่าจะทำจริงๆ"

แอลพูดออกมาด้วยใบหน้าที่เคลือบไปด้วยน้ำตา

"แอล นี่ ร้องไห้เลยหรอ? ฉันขอโทษ"

นี่กูทำอะไรผิดว่ะเนี่ย

"เอ๊ะ นี่ฉัน..."

แอลยกมือขึ้นมาแตะแก้มตัวเอง กระเป๋าที่อยู่ในมือร่วงลงไปอยู่กับพื้น แอลไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองร้องไห้ เธอปาดน้ำตาอย่างลวกๆ

"แอล ขอโทษ ฉันขอโทษ"

ไซออนเข้ามาจับไหล่ของแอลไว้ แต่ว่าแอลกลับเอาแต่ก้มหน้าแล้วก็เช็ดน้ำตาออก

"หยุดร้องเถอะ ขอร้อง ฉันผิดไปแล้ว จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว นะ หยุดร้องเถอะ"

ไซออนเริ่มทำอะไรไม่ถูก แอลทรุดลงไปนั่งกับพื้นโดยมีไซออนประคองอยู่

"มัน หยุด ไม่ได้"

แอลเงยหน้าขึ้นมามองไซออน

ทั้งๆที่ไม่อยากจะร้องแท้ๆ แต่ฉัน หยุดไม่ได้

"แอล..."

"ฮึก ทำยังไงดีล่ะ ฉัน หยุดไม่ได้...อุ้บส์"

ดวงตาของแอลเบิกกว้างเพราะตกใจกับการกระทำของไซออน ริมฝีปากของไซออนกำลังครอบครองริมฝีปากเรียวอย่างอ่อนโยน เป็นการจูบปลอบโยนที่ส่งผ่านมาจากสัมผัสและรสจูบที่ได้รับจากไซออน

"..."

ไซออนหลับตาลงอย่างแผ่วเบา แล้วก็ยังจูบแอลต่อไป แอลที่พยายามจะขัดขืน แต่กลับทำอะไรไม่ได้ เพราะร่างกายของเธอกลับไม่ยอมทำตามที่เธอต้องการ แต่กลับหลับตาลงแล้วก็จูบตอบไซออนอย่างแผ่วเบา

"หยุดแล้ว เห็นไหม?"

คำพูดแรกที่ไซออนพูดกับแอลหลังจากถอนจูบยิ่งทำให้อยากร้องไห้หนักกว่าเดิม แต่เพราะสีหน้าไม่เป็นร้อนเป็นหนาวของไซออนทำให้แอลก้มหน้าลงพร้อมกับกำหมัดแน่น

"เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ?"

ใช่ เราเป็นเพื่อนกัน เพื่อนกัน ไม่ควรทำแบบนี้ไม่ใช่หรอ?

"...เอ่อ ก็เกือบใช่ บ้างทีฉันก็คิดว่าเธอเป็นน้องสาวด้วย แล้วบ้างทีเธอก็เหมือนแม่ฉัน..."
"ถ้าอย่างนั้น ฉันอยู่ในฐานะอะไรล่ะ?..."

"..."

ไซออนไม่สามารถตอบแอลได้ในทันที เขาได้แต่อ้ำๆอึ้งๆ ที่ไม่กล้าตอบเพราะกลัวว่าแอลจะร้องไห้อีก หรือแย่กว่านั้น แอลอยาจจะโกรธเขา เขาก็เลยไม่กล้าตอบ

"ฉันเป็นอะไรสำหรับนาย...เราเป็นอะไรกันอย่างนั้นหรอ?"

แอลขึ้นเสียงอีกครั้ง แล้วก็ลุกขึ้นถาม

"ก็...พะ เพื่อน...เราเป็นเพื่อนกัน"

คำตอบของเขาทำให้หัวใจของแอลหยุดเต้นไปขณะนึง ไซออนลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับแอล แล้วก็แตะที่ปากของแอล

"เรื่องจูบน่ะ ลืมมันไปซะเถอะ"

ช็อค

แอลยืนนิ่งไป ได้แต่ยืนมองแผ่นหลังของไซออนที่เดินหายไปตามทางเดิน
"ฮึก นั้นสินะ เราเป็นเพื่อนกันนี่น่า ฮึก"

ที่เขาจูบฉันเมื่อกี้ ก็แค่อยากให้ฉันหยุดร้องไห้เท่านั้นสินะ

แอลอยากจะเดินตามเขาไป ทำทุกอย่างให้เป็นปกติ แต่ว่าขาและร่างกายของแอลกลับไม่สั่งการและไม่ทำงานเลย มันเอาแต่สั่นแล้วก็เจ็บแปล๊บๆที่หัวใจ แล้วก็รู้สึกแน่นหน้าอก น้ำตาก็ไหลพรากไม่ยอมหยุด จนในที่สุด แอลก็ทรุดตัวลงกองกับพื้นห้องเรียน เสียงร้องไห้และเสียงสะอื้นของแอลดังไปทั่วทั้งห้อง แต่ห้องเรียนในเวลาเลิกเรียนมันก็ว่างเปล่าและก็ไม่มีใครเลย ไม่มีสักคนที่จะมาปลอบใจแอลเลย

"ฮึก เป็นเพื่อน เพื่อนเท่านั้น...ฮึก"

แอลร้องไห้กับกระเป๋าของตัวเองจนพอใจแล้วก็กลับมาที่บ้านตอนค่ำๆ พอกลับมาจากร.ร.ก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง

เพื่อนกัน...ฉันเกลียดคำนี้

แอลตะโกนดังๆในใจเป็นร้อยๆรอบ แต่ว่าแอลก็ได้แต่ซุกหน้าลงกับหมอนของตัวเองแล้วก็ปล่อยน้ำตาให้มันไหลออกมาก็เท่านั้นก่อนจะหลับไปในที่สุด

 

 

 

 

ตอนที่ 4 ความจริงในใจ

"ว่างั้นหรอ? ไม่ใช่มั้ง ก็พี่เขาเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ?"

"พี่แอลกับพี่ไซออนน่ะหรอ?"

เสียงนินทาของเหล่าผู้รู้ของร.ร.ดังตลอดทางที่พวกเขาเดินมาร.ร. วันนี้แอลตื่นไวกว่าปกติ ไซออนก็แค่ตกใจเล็กน้อยแล้วก็เดินมาร.ร.พร้อมกัน แต่ว่าไม่ได้อ้าปากพูดอะไรกันเลยสักประโยคเดียว ไซออนทำเป็นมองไม่เห็นแอลซะด้วยซ้ำไป

"ชิ น่ารำคาญจริงโว๊ย"

ไซออนพึมพัมแล้วก็ตีหน้ายักษ์หันไปมอง ผู้รู้ของร.ร.ก็หายไปหมด กลายเป็นป่าช้าไปทันควัน

ปัง

"อ้าวๆ มาแล้วหรอ? คู่ระ..."

"เลิกพูดเรื่องไร้สาระนี่ซะที..."

"เงิบ"
ยังไม่ทันที่ยัยนกหวีดจะได้กล่าวจบประโยคไซออนก็ชี้หน้าพร้อมกับเดินไปนั่งที่โต๊ะ แอลที่เดินตามเข้ามาตีหน้าเรียบไปนั่งข้างๆเขา

"อะไรอ่ะ ไหนบอกว่าเมื่อวานเห็นว่าเขาจูบกันไม่ใช่หรอ?"

"เขาเป็นแฟนกันแล้วไม่ใช่หรอ?"

บลาๆๆๆ แอลได้แต่ก้มหน้ากำกระดาษตารางเรียนในมือจนยับไปหมด

จะทำยังไงดี ทุกคน เข้าใจผิดไปหมดแล้ว อย่างนี้ไซออนก็ไม่เหมือนเดิมน่ะสิ เขาจะต้อง เปลลี่ยนไปแน่ๆ พอเถอะ พอได้แล้ว

ปัง

เป็นไซออนที่ตบโต๊ะเสียงดัง พร้อมกับลุกขึ้นหันไปมอง

"บอกให้เลิกพูดไง"

"..."

แอลหันไปมองไซออนที่ดูอารมณ์ไม่ดีมาแต่เช้า ไซออนมองผ่านตัวของแอลไปอย่างกับมองไม่เห็นแล้วก็นั่งลงที่เดิม เสียงซุบซิบเงียบไปแล้ว แต่แอลกลับรู้สึกอึดอัดกว่าเดิม

บ้าไปแล้ว ฉันอยู่ตรงนี้นะ มองฉันสิ มองฉัน อย่าทำเหมือนกันไม่มีตัวตนแบบนี้

ติ๊งต๋อง

"เอ่อ...ไซ..."

พรึ่บ

ยังไม่ทันที่แอลจะได้พูดอะไรไซออนก็เดินออกจากห้องไปทันทีที่เสียงออดดัง แอลได้แต่กำหมัดอย่างโกรธๆ

นี่นาย จะเอาอย่างนี้หรอ?

"ได้..."

ปัง

แอลตบโต๊ะเสียงดัง แล้วก็เดินออกประตูหลังไปคนละทางกับไซออน ไซออนก็มองตามเล็กน้อยแล้วก็เดินต่อไปอย่างไม่สนใจ

"เฮ้ย มันไม่ดีแล้วนะ"

"ทะเลาะกันแหงเลย ไปกันคนละทางแบบนี้"

"เออดิ หรือว่าเมื่อวาน มันไม่ใช่อย่างที่เราเห็นว่ะ"

"แก ผิดที่แกเลยย่ะ เอาไปพูดจนเขาทะเลาะกันเลยเห็นไหม?"

"กรี๊ดดด แกนั้นแหละ"

ผู้เห็นเหตุการ์ณเมื่อวานเริ่มรู้สึกผิดแล้วก็เริ่มปรึกษากันเรื่องนี้แล้ว

"ปล่อยไว้แบบนี้สองคนนี้ไม่คุยกันแน่เลย"

แอลที่นั่งกินข้าวอย่างโกรธๆก็เอาแต่กินไม่มองอะไรทั้งนั้น ถึงจะไม่ชินกับการนั่งกินข้าวคนเดียว แต่เวลานี้แอลทั้งโกรธทั้งโมโห น้อยใจ เจ็บใจ เสียใจ สับสนไปหมดทุกอย่างแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

นายอยากจะลืมเรื่องของฉันมากใช่ไหม? ได้เลย ฉันก็ทำได้เหมือนกัน ฉันจะไม่มองนาย จะเห็นว่านายไม่มีตัวตน จะเมินใส่นาย เชิดใส่นายไปเลย ตาบ้าเอ้ย

"เอ่อ แอลจ้า"
"อะไร!"

ยัยนกหวีดสะดุ้งหลังจากไปสะกิดแอลที่กำลังโกรธจัด

"คือว่า ช่วยเอาของไปเก็บที่ห้องวิทยาศาสตร์ให้หน่อยสิ"

"ทำไมไม่ไปเองล่ะ"

"ก็ ฉันยกคนเดียวไม่ได้ นะแอล ช่วยหน่อยนะ"

พอแอลเห็นสายตากลัวๆของเพื่อนก็เริ่มใจอ่อน แล้วอารมณ์ก็เย็นลงบ้างนิดหน่อย ก่อนจะพยักหน้ารับ แล้วก็เดินไปที่ห้องวิทยาศาสตร์พร้อมๆกับยัยนกหวีด

ฟลุบ

หลังจากเอาของมาวางพอแอลหมุนตัวกลับ แอลก็เห็นไซออนกำลังเดินเข้ามาทางประตูหลัง พอต่างฝ่ายต่างเจอหน้ากันก็พากันรีบออกจากห้อง แต่แล้วประตูห้องก็พูกเพื่อนตัวดีขว้างไว้ทั้งสองทาง

"จะทำอะไรน่ะ"

"ขอร้องนะ อย่าทะเลาะกันเลย พวกเธอน่ะเป็นเหมือนของหวานของห้องเรา ถ้าของหวานมาทำหน้าบูดแบบนี้พวกเราก็แย่น่ะสิ"

"เพราะงั้น เคลียร์กันซะ ไม่อย่างนั้น ฉันจะไม่ยอมเปิดประตูให้แน่"

"อ๊ะ ว่ายังไงนะ..."

ปัง แกรก

แล้วประตูห้องวิทยาศาสตร์ทั้งสองทางก็ถูกปิดจากด้านนอก แล้วก็ล๊อกอีกต่างหาก

"นี่ เปิดเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้น ฉันจะพังออกไป"

"ไม่"

"นี่ เปิดนะเฟ้ย ถ้าฉันออกไปได้ฉันจะเลาะฟันหน้าพวกแกซะ"

ไซออนขู่แล้วก็ดึงประตู แต่ว่าก็ไร้ผล เพราะไม่ใช่แค่สองคนนั้นที่จับเขาขังไว้ในห้องวิทยาศาสตร์ แต่เพื่อนกว่าครึ่งห้องก็รู้เห็นเป็นใจด้วยแล้วก็ร่วมมือกันดันประตู

"ไม่เปิดใช่ไหม?"

"ไม่"

แอลเริ่มฉุนขึ้นมาแล้วก็เริ่มขว้างของใส่ประตู

"นี่ หยุดนะแอล ถ้าทำแบบนั้นอาจารย์ไม่เอาเราไว้แน่"

"ก็ช่างพวกเธอสิ เปิดเดี๋ยวนี้ ฉันไม่อยากอยู่กับหมอนี้"

คำพูดของแอลทำให้ไซออนเลิกดิ้นรน ไซออนเดินเข้าไปหาแอลแต่แอลก็ร้องห้ามไว้ซะก่อน

"ไม่ต้องเข้ามาใกล้ฉันเลยนะ"

"นี่เธอ..."

"..."

แอลยกแจกันในมือขึ้นแล้วก็ทำท่าจะขว้างใส่เขาถ้าเขาเข้ามาใกล้ และแอลก็เอาจริงด้วย

"นี่ เธอจะเอาไอ้นั้นมาฟาดหัวฉันหรอ?"

"ใช่..."

"นี่เธอจะบ้าหรอ? เกลียดฉันขนาดนี้เลยหรอ แค่จูบเนี่ยนะ"

"..."

เพร้ง

แอลขว้างมันลงพื้นแล้วก็หยิบชิ้นใหม่ขึ้นมา

ใครว่าล่ะ ฉันไม่ได้โกรธนายเรื่องจูบ แต่เพราะว่านายเย็นชาใส่ฉันต่างหาก แล้วยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกหรอ?

"โอเค ก็ได้ แต่เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องนะ ไม่อย่างนั้นพวกที่รออยู่ข้างนอกไม่ปล่อยเราออกไปแน่"

"ช่างมันสิ ฉันไม่อยากคุยอะไรกับนายทั้งนั้น ถอยออกไปนะ"
"แอล..."

"อย่ามาเรียกฉันแบบสนิทสนมนะ นายน่ะ...ฮึก ไม่คิดเลยรึไง ว่าคนที่เขาถูกเมินมันรู้สึกยังไง ถ้าจะตัดขาดกันแบบนั้น ก็อย่าเข้ามาใกล้ฉัน..."

แอลกลั้นเสียงสะอื้น แล้วก็ปาดน้ำตา ตะคอกใส่ไซออน ไซออนชะงักไปแล้วก็หยุดเดิน

นี้เธอ โกรธเรื่องนี้หรอ? ไม่ใช่เรื่องจูบ

"ขอโทษนะ แต่ว่า ฉันคิดว่า..."
"ไม่ต้อง ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น"

เพร้ง

แก้วที่วางอยู่ในห้องวิทยาศาสตร์แตกไปอีกใบ แอลกะหน่ำขว้างของที่ใกล้มือใส่ไซออนไม่ยั้งโดยไม่ฟังเสียงห้ามจากข้างนอก และเสียงอธิบายจากไซออน

เพร้ง

"โอย"

ไซออนฟลุบลงไปกับพื้นหลังจากแก้วใบนึงแตก แอลชะงักแล้วก็เบิกตากว้างเมื่อเห็นเลือดสีแดงไหลออกมาจากหัวของไซออน

"ไซออน..."

"พอใจรึยัง? ที่นี้ฟังฉันบ้างนะ"

"ทำไมไม่หลบล่ะเจ้าบ้า"

แอลสิ่งเข้าไปหาไซออนที่กุมหน้าผากตัวเองอยู่อย่างนั้น

"ก็เธอ โกรธอยู่นี่น่า"

"..."
"ถ้าหลบ เธอจะโกรธฉันมากกว่าเดิม"

แอลชะงักแล้วก็หยิบผ้าเช็ดหน้ามากดแผลให้ไซออน

"ที่นี้ฟังฉันได้รึยัง?"

---

อีกด้านของประตู

"เงียบไปแล้วว่ะ เกิดอะไรขึ้นว่ะ"

"ข้างบนเห็นอะไรไหม?"

ผู้สมรู้ร่วมคิดกำลังปีนกำแพงส่องสถานะการ์ณอยู่

"เห็นแล้ว ดูเหมือนว่าไซออนจะหัวแตกว่ะ"

"ห๊ะ"

"เปิดประตูดิ พามันไปห้องพยาบาล"

"เฮ้ย เดี๋ยวก่อน แอลกำลังทำแผลให้ รอก่อน"

---

"อะไรล่ะ?"

แอลพูดขึ้นมาแล้วก็เช็ดเลือดที่แก้มของไซออน

"ที่ฉันทำแบบนั้น ก็เพราะว่ากลัวว่าเธอจะเกลียดฉัน ให้เธออยู่คนเดียวเงียบๆ มันจะดีซะกว่า จนกว่าเธอจะลืมเรื่องจูบนั้น..."

"..."

"เธอกดดันสินะ ที่จะต้องมาเป็นหัวข้อซุบซิบ ฉันก็เลย..."

"ใครขอไม่ทราบ"

แอลพูดแล้วก็ลุกขึ้นไป ไซออนก็ลุกตาม พร้อมกับมองหน้าแอล

"ก็..."

"ฉันน่ะ เรื่องพวกนั้นฉันไม่สนหรอก..."

"อ้าว แล้วที่เธอขย้ำกระดาษจนยับนั้น แล้วก็ตบโต๊ะนั้นอีก ไม่ใช่เพราะรำคาญพวกนั้นหรอกหรอ?"

"ตาบ้า ฉันรำคาญนายนั้นแหละ เพราะว่า...ไม่รู้ว่า นายคิดยังไงกันแน่"

"เอ๋?"

ไซออนเอียงคอมองอย่างงๆแล้วก็เดินเข้าไปใกล้แอล

"กลัวว่านายจะเกลียดฉัน กลัวว่านาย...จะเลิกคบ"

"อ๊ะ..."

ไซออนมองแอลที่ลูบแขนตัวเองแก้เขินกับสิ่งที่พูด

"อีกเหตุผลที่ฉันทำแบบนั้น ก็เพราะว่าฉันกลัว...กลัวว่า...จะไม่เหมือนเดิม"
แอลเงยหน้าขึ้นไปมองไซออน ไซออนก็ขยับเข้าไปใกล้แอล

"แล้วก็กลัวว่าเธอจะไม่เหมือนเดิม ก็เลยตอบคำถามของเธอที่ฉันคิดว่ามันดีที่สุด..."

"เอ๊ะ"

ที่บอกว่าเป็นเพื่อน...

"ถ้าอย่างนั้น สิ่งที่นายอยากจะตอบจริงๆล่ะ"

แอลสงสัยขึ้นมาจริงๆแล้วก็จ้องไซออนเขม็ง

"เธอ...จะเปลี่ยนไปไหม?"

"..."

แอลส่ายหน้า
"ฉัน ไม่อยาก เป็นเพื่อนกับเธอแล้ว"

แอลช็อคไปครู่นึงอย่างกับว่าโลกมันหยุดหมุนไปแล้ว

 

 

 

 

ตอนที่ 5 เข้าใจผิด

"...นายพูดอีกทีสิ"

"ฉันบอกว่า ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับเธอแล้ว ไม่อยากเป็นแค่เพื่อนยังไงเล่า"

ไซออนพูดออกมาเสียงดังจนคนที่แอบฟังอยู่ข้างนอกได้ยินกันไปทั่ว

"เธอ จะเกลียดฉันไหม?"

"..."

ไซออนกำลังทำหน้าลุ้น แล้วก็ยังคนที่รอฟังอยู่ข้างนอกก็ด้วย

"ถ้าฉันบอกว่า ฉันก็ไม่อยากเป็นแค่เพื่อน นายจะเกลียดฉันไหมล่ะ?"

ไซออนส่ายหน้าแล้วก็ยิ้มน้อยๆแล้วก็จับมือคอของแอลกำลังจะจูบแต่แล้ว

ปัง

"เย้..."

เอ่อ ตัวประกอบ เข้ามาขัดอีกแล้ว - -

"หึๆ"

ไซออนกับแอลได้แต่หัวเราะใส่กัน

----

"โอย เจ็บ"

"ขอโทษที"

แอลติดผ้าก๊อตให้ไซออนแล้วก็ขอโทษไซออนเขาอีกที

"ไม่เป็นไรหรอก ฉันอยากให้เธออยู่ใกล้ๆ"

หมับ

ไซออนจับมือของแอลก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปหาแอลอีกที

"จะทำอะไรน่ะ?"

"ก็ อะจึ๋ยๆไง"

-////- คนลามก

แอลจึ้มไปที่แผลของไซออนแรงๆไซออนก็ร้องเพราะความเจ็บแล้วก็กลิ้งไปมาบนเตียง

"อย่าเวอร์ แผลไม่ลึกซะหน่อย"

"แต่มันก็เจ็บนะ แรงเยอะไม่เบานะแอล"

"...ก็มันโมโหนี่น่า"

"ขอโทษครับ"

"อย่าทำอย่างนั้นอีกนะ"

"ทำอะไรอ่ะ?"

"ก็ ทำเหมือนว่าฉันไม่มีตัวตน ทำเหมือนมองไม่เห็นฉัน ทำเหมือนว่าฉันไม่ได้สำคัญอะไรกับชีวิตนายน่ะ ถึงไม่มีก็ไม่เป็นอะไร ไม่แคร์ ไม่สนใจ..."

"อ่า ได้ เธอก็อย่าโกรธจนปาแก้วใส่หัวฉันอีกก็แล้วพอครับที่รัก"
"-////- ตาบ้า คนเขากำลังซึ้งๆ อย่ากวนได้ไหม?"

"เอ้า ก็จะให้ซึ้งไปไหนเล่า เรายังอยู่ด้วยกันอีกนาน อยู่ด้วยกันตลอดชีวิตเลยก็ได้"

ไซออนกอดคอแอลไว้พร้อมกับหอมเบาๆอีกที

"ไอ้ไซออน..."

"อะไรคร้าบ"

"เดี๋ยวแม่นายมาเห็น..."

"ไม่เห็นจะเป็นไรเลย แม่ฉันชอบเธอจะตาย แม่เธอก็ชอบฉันด้วย"

"แล้วยังไง?"

"ก็เปลี่ยนสถานะจากเพื่อน เป็นอย่างอื่นไง"

ไซออนกอดคอแอลแล้วก็กระซิบเบาๆกับแก้มสีชมพูระเรื่อของแอล

น่ารักว่ะ

"อะไรล่ะ?"

"เธออยากเป็นอะไรล่ะ?"

"...แล้วนายอยากเป็นอะไรล่ะ?"

เป็นมากกว่าเพื่อน เป็นแม่นายมั้ง เขินจะตายอยู่แล้วยังจะมาเล่นลิ้นอีก จะพูดก็พูดเถอะ

แอลได้แต่มองหน้าคนชอบแกล้งนิ่งๆ แก้มที่แดงอยู่แล้วก็แดงกว่าเดิมเมื่อไซออนกระซิบที่ข้างหูของแอล

"เป็นแฟน"

"-////-"

"ดีมะ?"

แอลพลั่กไซออนออกไปแล้วลุกหนีไซออน

"เอ้า แล้วจะตอบไหมเนี่ย?"

เดินหนีไปเฉยเลย หึๆ

"ก็แล้วแต่นายสิ"
แอลชะโงกหน้ากลับเข้ามาในห้องแล้วก็พูดเบาๆแล้วก็วิ่งกลับบ้านตัวเอง

กรี๊ดดดด

"หึๆ"

ไซออนนอนราบไปกับเตียงตัวเองแล้วก็ยิ้มกับตัวเอง เขาไม่เคยรู้สึกโล่งอย่างนี้มาก่อนเลย มีความสุขที่สุดเท่าที่เคยรู้สึกมา ไซออนก็คิดแบบเดียวกับแอลมาโดยตลอด แต่เพราะว่าคำว่าเพื่อนมันค้ำคอเขาอยู่ก็เลยไม่อาจพูดออกไป แอลก็กลับเข้าห้องตัวเองแล้วก็กระโดดขึ้นเตียงพร้อมกับกรี๊ดกับหมอนตัวเอง แอลดีใจแล้วก็รู้สึกดีไม่แพ้ไซออน แอลไม่เคยคิดว่าไซออนจะพูดกับแอลแบบนี้ แล้วก็ไม่เคยคิดว่าจะได้เป็นแฟนกับไซออน

----

"นี่ไซออน แผ่นเกมฟุตบอลอยู่ไหนอ่ะ?"

"อยู่ในเก๊ะมั้ง หาดูดิ"

ไซออนที่กำลังมันกับเกมจ้องหน้าจอแล้วก็ตอบแอลที่กำลังหาแผ่นเกมมาเล่นกับไซออน แอลเปิดเก๊ะชั้นบนสุดแล้วก็เจอแผ่นเกมที่ตามหา แต่สายตาก็ไปสะดุดกับแสงประกายที่ส่องออกมาจากเก๊ะ แล้วแอลก็หยิบต้นตอของแสงออกมา

"ได้ยังแอล..."

"..."

ไซออนที่เห็นว่าแอลหาของนานเกินไปก็กำลังจะมาช่วยหา แต่ก็ชะงักเมื่อเห็นของในมือของแอล ต่างหูรูปหกเหลี่ยมที่ไซออนเก็บรักษาเป็นอย่างดีตั้งแต่เด็ก แอลหันหน้ามามองไซออนแล้วก็อมยิ้มนิดๆ

"ต่างหูอันนี้...ฉันมีอีกอันนะ"

"ฉันรู้ ก็ฉัน ให้เธอไปเองนี่น่า"

"พูดแล้วก็คิดถึงเนอะ ตอนนั้นนายขอฉันแต่งงานนี่น่า แต่นั้นเรายังเด็กกันอยู่เลย นายคงจะพูดเล่นสินะ"
แอลยิ้มให้แล้วก็เอาต่างหูเก็บไว้ที่เดิม

พูดเล่นอะไรล่ะ? คนเขาเอาจริงเฟ้ย

"นี่แอล...ตอนนั้น เธอบอกตกลงกับฉันแล้วนี่น่า ว่าจะแต่งงานกับฉัน"

"อ่า ก็ตอนนั้นฉันยังเด็กอยู่เลยนี่น่า แล้วก็...เข้าใจว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันตลอด แต่พอโตขึ้นมา ก็เลยได้รู้ว่าฉันเข้าใจผิด"

"เอ๊ะ...ถ้าอย่างนั้น ที่เธอตอบตกลงก็เพราะว่าเธอเข้าใจว่าจะได้เป็นเพื่อนกับฉันตลอดไปอย่างนั้นหรอ?"

ไซออนจ้องเอาคำตอบจากแอล แอลก็ยิ้มแหยๆให้ก่อนจะเปลี่ยนแผ่นเกมแบบไม่สนใจ

อย่างนี้ฉันก็ต้องขอแต่งงานใหม่อย่างนั้นหรอ?

"ก็ ฉันเข้าใจว่านายจะเป็นเพื่อนเล่นให้ฉันตลอดไปไง หึๆ ก็คนมันไม่รู้นี่น่า"

"เฮ้อ..."

 

ตอนที่ 6 เมา

กรี๊ดดดด

"เย้ๆ สุขสันต์วันเกิดนะแอล"

"จ้า ขอบคุณนะ"

แอลกำลังสนุกกับเพื่อนๆในร้านอาหารเล็กๆที่ถูกเหมาเพื่อจัดวันเกิดของแอล ด้วยสิทธิพิเศษของเพื่อนเจ้าของร้านเพื่อนๆของแอลก็พากันฉลองกันใหญ่ ทั้งเรื่องที่วันนี้เป็นวันเกิดของแอล แล้วก็เนื่องด้วยแอลกับไซออนเปลี่ยนสถานะเป็นแฟนในที่สุด

"นี่ๆแอล นี่ของขวัญจากฉันจ๊ะ"

"อ่า ขอบใจจร้า"

"นี่ของฉัน"
แอลรับของขวัญมาจากเพื่อนแล้วก็แกะดู ของขวัญทุกชิ้นทำให้แอลยิ้มแล้วก็มีความสุขมากๆ แล้วต่างคนก็ต่างเต้นพร้อมกับเครื่องดื่มชนิดพิเศษที่เป็นอภินันทนาการจากทางร้าน ไม่มีแอลกอร์ฮอร์ แล้วก็อร่อยกว่าน้ำอัดลม

"เครื่องดื่มที่นี้อร่อยเนอะ"

เครื่องดื่มหลากสีตั้งเรียงรายอยู่บนโต๊ะ ตั้งแต่เริ่มงาน แอลหยิบเครื่องดื่มหลากสีมาลองชิม แล้วก็ถูกใจแก้วสีใสมากที่สุด ก็เลยดื่มรวดเดียวไปตั้งสี่ห้าแก้ว จนไซออนต้องขอชิมตาม

"ก็แน่ล่ะ แม่ฉันชอบทำน้ำผักผลไม้น่ะ"
"แล้ว นี่น้ำอะไรหรอ?"

ไซออนที่ยืนกอดคอกับแอลอยู่ก็ถามขึ้นมา

"ไม่รู้สิ ก็มีน้ำขิง น้ำแตงโม น้ำฝรั่ง..."

"เดี๋ยวๆ มีน้ำฝรั่งด้วยอย่างนั้นหรอ?"

"ใช่ ทำไมหรอ?"

หมับ

แอลกอดคอของไซออนแล้วก็ดึงไซออนเข้าไปจูบต่อหน้าทุกคน

"O_o"

"อือออ..."
ไซออนพลั่กแอลออกแล้วก็หิ้วปีกแอลไว้ แอลดูแปลกๆ โงนเงนอย่างกับคนเพิ่งตื่น

"โอ้ ความรักช่างร้อนแรง"
"ใช่ซะที่ไหนเล่า แอลเมาฝรั่ง เจอฝรั่งทีไรจะไล่จูบคนที่อยู่ใกล้ๆไปทั่ว...อุ๊บส์"

ยังไม่ทันที่ไซออนจะได้อธิบายจบแอลก็ดึงไซออนไปจูบอีกรอบ ไซออนเซจนล้มไปบนเก้าอี้ แอลก็ล้มลงไปตาม แอลไม่มีสติไม่รู้เรื่องแล้วในตอนนี้...เพื่อนๆของแอลก็กำลังจะช่วยดึงแอลลุกขึ้นจากไซออน

"ไม่ต้อง อยากโดนจูบรึไง?"

ไซออนที่หวงแฟนก็ดึงตัวแอลไว้ซะก่อน

"เดี๋ยวพากลับบ้านก่อนนะ ไม่งั้น เละแน่"

ไซออนอุ้มแอลขึ้นแนบอกพร้อมกับเดินออกจากร้านไป แอลก็กอดคอไซออนไว้ในสภาพที่เมาไม่ได้สติ

"...มาจูบหน่อย มว๊ะ"

"แอลลล อย่าเพิ่ง"

ไซออนหันหน้าหนีแอลขณะที่เดินไปที่บ้านของแอล

ฟลุบ

ไซออนโยนแอลลงบนเตียงแล้วก็กำลังจะเดินกลับออกมาจากห้อง

หมับ

แต่แอลก็ดึงไซออนเข้าไปหาพร้อมกับค่อมไซออนเอาไว้

"แอล..."

"ชอบนายนะ ไซออน..."

แอลพูดขึ้นมาแล้วก็โน้มหน้าเข้าไปหาไซออน ไซออนเบือนหน้าหลบก่อนที่แอลจะได้จูบปากของเขา ไซออนเองก็เป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่ฉวยโอกาศตอนที่แอลไม่ได้สติ ถึงจะเป็นแฟนกันก็เถอะ

"ทำไมล่ะไซออน..."

"เธอเมาไง บ้าจริง!"

ยัยบ้าเอ้ย ถ้ายังไม่หยุดฉันก็ไม่รู้ว่าจะทนได้ถึงเมื่อไหร่นะเฟ้ย

ไซออนดันไหล่แอลออกไปแล้วพยายามจะลุกหนี แต่ว่าแอลก็แรงเยอะกว่าที่เขาคิด แอลก้มลงมาจูบปากของไซออนอีกครั้ง คราวนี้ไซออนนิ่งไป เพราะกลิ่นเส้นผมของแอลมันเตะจมูกจนเขาสติหลุดไปแวบนึง

"รักนายนะ..."

"อือ ฉันก็รักเธอ"

แอลกอดคอของไซออนแล้วก็หอมแก้มของไซออนเป็นสิบๆรอบ ไซออนที่เริ่มเคลิ้มก็พลิกตัวขึ้นไปจูบแอลเบาๆ

หวานจังเลย

"อืมมมม"

ฟลุบ

แต่แล้วแอลก็หลับไปทั้งๆแบบนั้น ไซออนก็เงยหน้าขึ้นมามองเมื่อเห็นว่าเสียงของแอลเงียบไป

หลับหรอ? หลับได้ไงล่ะ ก็ฉัน...เฮ้อ คิดอะไรของฉันเนี่ย แอลเมานะเฟ้ย

ไซออนตบกระโหลกตัวเองแรงๆเป็นการลงโทษที่เผลอทำอะไรไม่สมควรลงไป แอลนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง

"สุขสันต์วันเกิดนะแอล"
ไซออนก้มหน้าลงจูบที่เปลือกตาของแอลแล้วก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้แอล พร้อมกับปิดไฟเดินออกจากห้อง

ทั้งๆที่มีของขวัญพิเศษจะให้แท้ๆ เฮ้อ...

เอี๊ยด

พอเปิดประตูออกมาก็เจอเพื่อนอีกสองสามคนที่ตามมาด้วย ไซออนก็เลยหน้าแดงขึ้นมา

เฮ้ย ไอ้พวกนี้ อย่าบอกนะว่า เห็นหมดเลย...

"ขอโทษคร้าบ"

เพื่อนของแอลพูดแล้วก็วิ่งลงบันไดไปอย่างรีบร้อน ไซออนก็รีบตามไปแล้วก็จับตัวได้ในที่สุด

"จะหนีทำไมว่ะ"
"แล้วจะตามทำไมล่ะ"

"ฉันสิต้องถาม พวกแกตามฉันมาที่บ้านทำไม"

ไซออนปล่อยคอเสื้อของเพื่อนตัวดี แล้วก็หยุดคุยกันอยู่หน้าบ้านของแอล

"ก็ เป็นห่วงก็เลยตามมาดู แต่ก็เห็น..."

เขาเงียบไปแล้วก้หน้าแดงขึ้นมา

เห็นจริงๆสินะ

"เฮ้อ อย่าเอาไปบอกใครเลยนะ ให้มันเป็นความลับระหว่างเราสี่คนนะ ขอร้อง"

ไซออนเอ่ยปากขอร้องเพื่อนตัวแสบทั้งสี่คน เพื่อนของเขาก็พยักหน้ารับหงึกๆ

"เชื่อใจได้นะ"

"อือ ชัวร์"

ไซออนยังคงไม่อยากจะเชื่อเพื่อนของตัวเอง

"เมื่อกี้ จูบกันไปกี่ครั้งน่ะ"
"แอลเนี่ย โหดใช่ย่อยเหมือนกันนะเนี่ย"

"เขาไม่รู้ตัวหรอก เมาน้ำฝรั่ง หลับไปแล้ว"
ไซออนเกาแก้มแก้เขินแล้วก็อธิบายให้เพื่อนๆฟัง

"แอลเคยเป็นอย่างนี้มาก่อนป่ะ? แกก็อยู่ด้วยใช่ไหม?"

"ก็ใช่ แต่ว่า...เวลาที่เป็นแบบนี้ ที่เขาจะจูบคือตุ๊กตาหมาน่ะ ไม่ใช่คน"
"เอ๋ แล้วทำไม คราวนี้"

"ก็ตุ๊กตามันไม่ได้อยู่นี้หว๋า อีกอย่าง ตุ๊กตาตัวนั้นมันนอนอยู่บนเตียงฉันนู่น"

"เอ๋?"
อย่ามาทำตาเป็นกระกายแบบนั้นนะเฟ้ย

"พวกนาย กลับกันไปได้แล้ว ฉันง่วงจะแย่อยู่แล้ว"
"อ๊ะ อีกอย่าง ฉันเจอไอ้นี้ตกอยู่ที่งาน ของแอลรึเปล่า?"
ไซออนรับต่างหูมาจากเพื่อนแล้วก็พยักหน้ารับ

"ไปล่ะ เจอกันพรุ่งนี้"
"อือ.."

ไซออนเดินกลับไปที่บ้านของตัวเองแล้วก็เปิดเก๊ะหยิบต่างหูอีกอันมา

ตอนนี้ก็ครบคู่แล้วนะ จูบของยัยนั้น...

ไซออนแตะที่ปากของตัวเองแล้วก็อมยิ้มกับตัวเอง เขามองออกไปนอกหน้าต่าง มองไปที่สวนหลังบ้านของตัวเอง ต้นไม้แห่งคำสัญญาของเขากับแอล

 

 

ตอนที่ 7 ทวงสัญญา ((จบ))

"โอยยย"

แอลลุกขึ้นมาจากเตียงของตัวเอง พอมองนาฬิกาก็เบิกตากว้างทันที

"บ่ายโมง บ้าอะไรเนี่ย?"

นี่ฉัน สายขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย

แอลรีบลุกลงจากเตียงของตัวเอง แต่หัวก็หนักอึ้งอย่างกับโดนตีด้วยไม้เบสบอลอย่างนั้นแหละ แอลจำอะไรไม่ได้เลยนอกจากเรื่องที่ตัวเองยืนอยู่ที่ร้านของเพื่อน จากนั้นก็เลือนๆลางๆจนจับใจความไม่ได้ว่าอันไหนมาก่อนอันไหนมาหลัง

"อ้าว แอล ตื่นแล้วหรอ?"

ไซออนเดินเข้ามาในห้องทั้งๆชุดน.ร.

"ไซออน นาย ไม่ไปร.ร.รึไง? นี้มันหมดไปครึ่งวันแล้วนะ"
"ไม่เป็นไร ฉันลาครูแล้ว เธอก็ด้วย"

ลา? ทำไมฉันต้องลาด้วย?
"เดี๋ยวนะ เกิดอะไรขึ้นกับฉันเนี่ย? ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ"

"เธอดื่มน้ำฝรั่งเข้าไปน่ะ ก็เลย น็อค"

"อีกแล้วหรอ?"

แอลไม่รู้ตัวเลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ทุกครั้งที่แอลเป็นแบบนี้ไซออนจะบอกว่าน็อคตลอด แอลก็เลยไม่เคยรับรู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง

"ไซออน เมื่อคืนฉันฝันว่าจูบนายด้วย"
ไซออนสะดุ้งขึ้นมาแล้วก็พยุงแอลขึ้นไปนั่งบนเตียง

"..."

"ทำไมเงียบล่ะ? หรือว่า เมื่อคืนฉันทำจริงๆ"

แอลเริ่มหน้าเสียขึ้นมา ไม่เข้าใจกับการกระทำของไซออน

"ไซออน"
"อือ เราจูบกันเมื่อคืน"

ไซออนพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะตีสีหน้าระรื่นใส่แอล

"-////- โกหกน่า ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอก"
"จริงๆนะ ก็เธอนะ บอกว่ารักฉัน หอมฉัน แล้วก็จูบฉันเอา จูบฉันเอา"

ไซออนยื่นหน้าเข้าไปหาแอลแล้วก็จูบเบาๆแบบเร็วๆจนแอลไม่ทันได้หลบ

"บ้า ทำบ้าอะไรของนาย..."

"เอาคืนไง"

"ไปอาบน้ำแล้ว ถอยดิ"
"คร้าบ"

ไซออนหลบให้แอลเดินเข้าห้องน้ำ แอลหน้าแดงแล้วก็กรี๊ดในใจแล้วก็ออกมาจากห้องน้ำหลังจากทำธุระเสร็จ

"เสร็จแล้วใช่ไหม?"

"อือ ทำไมอ่ะ?"

"ป่ะ"

ไซออนจับมือของแอลลากออกมาจากห้องนอนแล้วก็เดินตรงไปที่ไหนสักแห่ง

"อะไรอ่ะไซออน เราจะไปไหนกันอ่ะ?"

"ที่พิเศษ"

แต่นี้มันทางไปสวนหลังบ้านนายไม่ใช่หรอ?

แอลงุนงงเล็กน้อยแต่ก็ยอมเดินตามไซออนไป แล้วแอลก็ต้องอึ้งไป เมื่อมองเห็นต้นไม้ใหญ่ที่คุ้นตาแปลกไป ลูกโป่งเป็นร้อยกับสายรุ้งที่พันรอบต้นไม้ กับไซออนที่ยืนยิ้มอยู่ข้างหน้า

"นี่นาย ทำหรอ?"

"อือ ส่วนหนึ่งของของขวัญวันเกิดเธอ"
จริงด้วย ไซออนยังไม่ได้ให้ของขวัญวันเกิดฉันนี่น่า เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะ ที่ว่าส่วนหนึ่ง หมายความว่าไง?

แอลยื่นงงแล้วก็เดินเข้าไปใกล้ๆไซออน

"ขอบใจนะ ฉันชอบมากๆเลย"

"นี่แค่ส่วนหนึ่ง ที่จริง ที่ฉันอยากจะให้ก็คือ..."

ไซออนล้วงกระเป๋าตัวเองหยิบต่างหูออกมา แอลก็ตกใจทันที เพราะว่าเมื่อวานแอลเอาต่างหูอันนั้นติดตัวไปด้วย

"เธอทำตกน่ะ"

ไซออนใส่ต่างหูให้แอลทั้งสองข้างพร้อมกับหอมแก้มแอลอีกที

"อะไรหรอ?"

"ฉันจะมาทวงสัญญาน่ะสิ"

"สัญญา?"

ไซออนล้วงกระเป๋าของตัวเองอีกครั้งแล้วก็คุกเข่าลงข้างหน้าแอล แอลก็ตกใจหนักกว่าเดิมแล้วก็ยกมือขึ้นปิดปากตัวเองทันที

"เธอจะ แต่งงานกับฉันไหม?"

ไซออนตาเป็นประกายรอคำตอบจากแอล

"คราวนี้ไม่ใช่แค่เพื่อนเล่นตลอดไปหรอกนะ แต่จะต้องเป็นคู่ชีวิตของฉันตลอดไปด้วย"

แอลน้ำตาคลอขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม จ้องมองไปที่หน้าของไซออนแล้วก็ก้มต่ำลงมา แหวนเงินวงเล็กจิ๋วนั้นบ่งบอกได้ว่าเขาเอาจริง

"อือ ได้สิ ฉันจะ เป็นคู่ชีวิตให้นาย จะอยู่กับนายตลอดไปเลย"

ไซออนสวมแหวนไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของแอลแล้วก็ลุกขึ้นกอดกันและกัน

"ฮึก นี่เป็นของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้รับเลยล่ะ"
"หึๆ"

ไซออนหัวเราะกับแฟน ที่เลือนเป็นคู่หมั้นเมื่อกี้ แล้วก็จับแก้มซับน้ำตาให้แอล

"รักเธอนะ"

"รักนายเหมือนกัน"

"ถ้างั้น เราไปอะจึ๋ยๆกันนะ"
เพียะ

"โรคจิต"

แอลตีแขนของเขาแรงๆหลังจากที่ไซออนเล่นไม่เป็นเวลา

"ทำไมเล่า ก็เมื่อคืนเธอดันทำฉันอารมณ์ค้าง รับผิดชอบมาด้วย"

"ไอ้บ้าไซออน พูดอะไรของนายย่ะ-////-"

"เอ้า ก็ฉัน พูดความจริง หึๆ"

ไซออนกอดแอลไว้อีกครั้งแล้วก็ก้มลงกำลังจะจูบแอล

"อะแฮ่ม"

แต่แล้วก็ต้องชะงักไป เมื่อมีเสียงของใครบ้างคนกระแอ่มขัดซะก่อน

"แม่!"

"ไซออน ร้ายนักนะเอ็ง..."

"เอ่อ แฮะๆ"

ไซออนได้แต่ยิ้นแห้งๆให้แม่ตัวเอง แอลสิ เขินหนักกว่าเดิม

"เอาเถอะ ถ้าเรียนจบแล้วจะไปขอลูกสาวเขาให้ ได้ใช่ไหมค่ะคุณพี่?"

แม่ของไซออนตะโกนข้ามรั่วไป แล้วก็เห็นแม่ของแอลยืนดูอยู่ด้วย

"ค่ะ ไม่มีปัญหา แต่ว่า ตอนนี้กรุณามาจัดการเพื่อนของลูกก่อนได้ไหมแอล?"

เพื่อนหนู? อะไรอ่ะ?

แอลยังงุนงงกับคำพูดของแม่ตัวเอง แต่แล้วเพื่อนของแอลก็เดินออกมาด้วยใบหน้าระรื่น

นี้ มากันเกือบหมดห้อง มาทำไมย่ะ?

"แหม มาเป็นพยานรักของผมหรอครับ"

ไซออนตะโกนถามแล้วก็กอดคอแอลจับมือชูแหวนที่นิ้วให้เพื่อนๆได้เห็น

"ตาบ้า จะไปป่าวประกาศบอกเขาทำไมเล่า?"

"กรี๊ดดดด ยินดีด้วยจ้า"

"ฮ่าฮ่า"

ไซออนหัวเราะชอบใจแล้วก็อุ้มแอลลอยขึ้นจากพื้นกลับเข้าบ้านของตัวเอง ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายก็ได้แต่ยิ้มตาม ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าเด็กสองคนนี้วันนึงก็ต้องได้แต่งงานกันแต่ก็ไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ ก็เลยได้แต่ยอมรับความจริงเท่านั้น เพื่อนๆที่เป็นห่วงเรื่องอาการเมาค้างของแอลที่มาที่บ้านโดยบังเอิญก็ได้เห็นฉากรักเด็ดๆเข้า แล้วก็แอบถ่ายวีดีโอเอาไว้ไปโชว์คนอื่นๆเสร็จสรรพ แอลสิ อายแล้วอายอีก แต่ก็มีความสุขดี แอลไม่สนว่าคนอื่นจะคิดยังไง ขอแค่ ได้อยู่กับไซออน อะไรก็จะทำทั้งนั้น

หมับ

ทั้งสองคนนั่งกอดกันอยู่ที่ระเบียงหลังจากไล่เพื่อนกลับบ้านไปได้แล้ว ไซออนก้มหน้าลงมาหาแอลอีกครั้ง แล้วก็ประกบริมฝีปากกับริมฝีปากของแอลอีกครั้ง แล้วก็อีกครั้ง

"พอแล้ว"

"ไม่พอ..."
"พอ"

"ไม่พอ ก็ฉัน...รักเธอนี่น่า"

-////-

แอลเขินกับคำบอกรักสายฟ้าแลบของไซออน แต่ก็ถูกใจไม่น้อย แอลจูบที่ปากของไซออนเร็วๆครั้งหนึ่งแล้วก็วิ่งเข้าบ้านตัวเอง

"รักเหมือนกัน"

ไซออนแตะปากตัวเองแล้วก็กลับเข้าบ้านของตัวเอง 

เราเป็นเพื่อนกัน ซะที่ไหนล่ะครับ ผมอยากเป็นมากกว่านั้น แล้วก็ได้เป็น ถ้าผมไม่กล้าที่จะบอกเธอ เธอคงจะเสียใจไปแล้ว ผมเอง ก็กล้าที่จะบอกแล้ว คุณเอง ก็กล้าๆหน่อย แล้วบอกเธอไปเลยสิครับ ไม่แน่ เธออาจจะกำลังคิดแบบคุณอยู่ หึๆ

......จบ.......